Marcha realizada el miércoles 13 de agosto de 2014 Son las nueve pasadas cuando reemprendemos la caminata. El Landmannalaugar quedó atrás, ya en la primera etapa y hemos de continuar el Laugavegurinn. La segunda etapa es similar a la primera en distancia y tipo de paisaje y orografía, pero la noche que hemos pasado en compañía de varias nacionalidades, ha estado amenizada con un concierto de ronquidos y de respiraciones profundas, que dirían aquellos otros.
En cuanto al tiempo, seguimos teniendo suerte, el día está espléndido, y esa es una muy buena noticia por estas latitudes; y si no que se lo digan al intrépido que se arriesgó a realizar la etapa anterior, en el mes de junio y con mal tiempo. No fue capaz de llegar al refugio, cuando tan sólo le quedaban unos cientos de metros. Toda una desgracia, que se volvió a repetir en la tercera etapa, en la que también pudimos ver, en este caso a nuestra derecha, otro recordatorio éste en forma de cruz blanca. Hoy sopla una suave brisa, que sigue siendo del norte, y el sol acaricia sin que para nada sea necesario el uso de protección solar. Seguimos con rumbo sur, pero conforme avanzamos van aumentando el número de neveros, que en ocasiones hemos de atravesar, así como de cursos de agua. El cruce de los neveros no implica mayor dificultad, e incluso con zapatillas de montaña se podría afrontar; otra cosa son los ríos, que también conforme avanzamos van teniendo mayor envergadura, lo que nos obliga a que poco antes de llegar al segundo refugio tengamos que descalzarnos y sacar los escarpines, pues no queda otra que mojarse. El agua baja bastante fría, pero nada que no se pueda aguantar, aunque en algún cruce de etapas posteriores, al terminar de vadear el río empezaban a doler los pies. En esta segunda etapa, también al principio predominan las subidas sobre las bajadas, pero impresiona que cuando tan sólo quedan unos tres o cuatro kilómetros se llega a una cornisa que muestra a lo lejos el refugio de Alftavatn con el bello lago que da nombre a la zona, y sobre todo la impresionante bajada que tendremos que hacer los próximos kilómetros hasta llegar a dicho refugio. Tan sólo comentar, que antes de llegar aquí hemos pasado más fumarolas, y también nos hemos cruzado con senderistas, unos que llevaban nuestro mismo rumbo y otros que hacían el Laugavegurinn al revés que nosotros. Un poco más abajo de la impresionante cornisa y mirador, y resguardados del viento, pero con vistas siempre de la laguna, decidimos parar para comer e incluso aprovechar el acolchado suelo de musgo para echar una cabezada, esta vez con el único concierto de los sonidos propios de la naturaleza. A las tres pasadas llegamos al refugio de Alftavatn, el cual y a simple vista nos parece, como así resultó ser, bastante más cómodo y agradable que el anterior: no había literas, sí que había duchas de agua caliente por quinientas coronas, y al menos los w.c. no echaban para atrás como así ocurría en el refugio anterior. Por no tener, no tenían ni recogida de basura, y de ahí que en las primeras fotos, saliendo del refugio se nos vea con la basura colgando de las mochilas.
Mars haldinn miðvikudaginn 13. ágúst 2014 Það er klukkan níu þegar við höldum áfram að ganga. Landmannalaugar voru eftir, þegar í fyrsta áfanga og við verðum að halda áfram á Laugaveginum. Annað stig er svipað því sem er í fjarlægð og gerð landslags og orography, en nóttin sem við höfum eytt í félaginu með nokkrum þjóðernum, hefur verið upplifað með tónleikum um hröðun og djúp öndun, sem myndi segja þeim öðrum.
Hvað varðar tíma, erum við enn heppin, dagurinn er frábær og það er mjög góður fréttir fyrir þessar breiddargráðu; og ef ekki segja þeir óskertir sem hættu á fyrri stigi, í júnímánuði og við slæmt veður. Hann gat ekki náð skjóli þegar hann hafði aðeins nokkur hundruð metra eftir. Öll ógæfa, sem endurtekin var aftur á þriðja stigi, þar sem við gætum líka séð, í þessu tilviki til hægri, annar áminning í formi hvítt kross. Í dag blíður blíður gola, sem er enn frá norðri, og sólin kæmir án þess að þörf sé á sólarvörn yfirleitt. Við höldum áfram suðurátt, en þegar við förum framhjá, eykst fjöldi snjóflóða, sem við verðum að fara yfir, og vatnsbrautir. Krossinn á snjóflóðum felur ekki í sér meiri erfiðleika, og jafnvel með fjallaskóum gæti staðið frammi; Annar hlutur er árin, sem jafnvel þegar við förum fram á við, höfum við meiri svigrúm, sem þýðir að skömmu áður en við komum í aðra skjólið verðum við að taka af skónum okkar og taka af stígvélum okkar, því að það er engin önnur kostur en að verða blautur. Vatnið fer niður kalt, en ekkert sem ekki er hægt að standa, þótt í sumum ferðum á síðari stigum, þegar kláraði að vaða áin byrjaði að meiða fæturna. Á þessu stigi, einnig í upphafi, er uppstigningin á niðurdregunum yfirleitt, en það er glæsilegt að þegar aðeins þrjú eða fjögur kílómetra eru eftir er klaustur sem sýnir í fjarlægð skjól Alftavatns með fallegu vatnið sem gefur nafn sitt til svæði, og sérstaklega glæsilega uppruna sem við verðum að gera næstu kílómetra þar til við komum til þessa skjól. Réttlátur athugasemd, að áður en við komum hingað höfum við eytt fleiri fumarólum, og við höfum einnig farið yfir gönguleiðir, sumir sem tóku sama námskeiðið og aðrir sem gerðu Laugaveginn hinum megin. Lítið lengra niður á glæsilegum glæpamyndum og útliti, og hlotið frá vindinum, en alltaf með útsýni yfir lónið, ákváðum við að hætta að borða og jafnvel nýta sér quilted mosa gólfinu til að taka nef, í þetta skiptið með eina hljóðupptöku eigin eðli. Eftir þrjá vegi komum við á skjól Alftavatns, sem við fyrstu sýn virðist okkur, eins og það var miklu meira þægilegt og skemmtilegt en fyrri: Það voru engar kojur, já það voru sturtur af heitu vatni í fimm hundruð krónur og að minnsta kosti Wc kom ekki aftur niður eins og þetta gerðist í fyrri skjól. Fyrir að hafa ekki, höfðu þeir ekki sorpasöfnun, og þess vegna varst við í sorpunum sem hengdu frá bakpokunum á fyrstu myndunum og fór úr skjólinu.
Athugasemdir